O chomiku dżungarskim

CHOMIK DŻUNGARSKI (Phodopus sungorus)

Chomik dżungarski zaliczany jest do chomików karłowatych.

Pochodzi z Azji; zamieszkuje północno-wschodni Kazahstan , południowo-zachodnią Syberię, Ałtaj, południowe Zabajkale, Mongolię i Chiny tworzące Mandżurię (dawna nazwa tej krainy; stąd wzięło się błędne określenie - chomik mandżurski). Do Polski przybyły na początku lat 90.

Występuje on w dwóch podgatunkach:

- wschodnioazjatycki, znany jako chomik Campbella (tak! to odmiana chomika dżungarskiego),

- zachodnioazjatycki, czyli poczciwy szaro-bury chomik dżungarski.

Chomiki Campbella uważane są za bardziej agresywne, szczególnie samiczki. Chomiki dżungarskie są łagodniejsze i łatwiej dają się udomowić. Oczywiście, jeśli się odpowiednio nimi zajmujemy.

Chomik dżungarski, zachodnioazjatycki występuje w trzech odmianach barwnych:

- szaro-popielatej (umaszczenie dzikie)

- błękitnej/szafirowej (futerko błękitno-szare, prążek na grzbiecie mniej wyraźny)

 

- perłowej (futerko białe, z czasem jasnoszarą pręgą na grzbiecie).

U odmian ciemnych na bokach wyraźnie odznaczają się na białym futrze trzy łuki ciemnego włosia oraz czarna bądź szara pręga na grzbiecie biegnąca od łebka do ogonka.

U niektórych chomików można zauważyć zmianę koloru futra w okresie zimowym - stają się o wiele jaśniejsze, czasem nawet białe. Zmiana futra trwa bardzo długo, może zacząć się nawet w październiku. Jednak chomiki trzymane w ciepłym miejscu oraz wystawione na działanie światła mogą futra nie zmienić.

Wygląd ogólny:

- pyszczek chomika dżungarskiego jest nieco trójkątny, tępy z profilu,

- nosek jest różowy, oczy czarne, okrągłe,

- łapki i ogonek pokryte są białym futerkiem, które chroni ich w naturalnym środowisku np. przed zimnem ziemi, w której kopią,

- siekacze, jak u każdego gryzonia, rosną przez całe życie (musi je ścierać np. gryząc gałązki drzew owocowych),

- samce są nieco masywniejsze od samic, kształt ciała mają nieco wydłużony,

- żyje 2-3 lata.